Doe je mee met HÉ VROUW-WIE BEN JE DAN? | 11 december 2025 | zet me op de wachtlijst!

Home
Over mij
FAQ
Werk met mij

Verhalen
Producten
Contact
Login

Home
Over mij
FAQ
Werk met mij
Verhalen
Producten
Contact
Login

Shop

Ik ben Joanne, ondernemer
systemisch begeleider &
orthomoleculair therapeut.

Je lijf. Je systeem. Je werk.
Alles valt op zijn plek als het klopt.

QUICK LINKS

Home
Over mij
Werk met mij
Verhalen
Contact

Waarom rouw ruimte nodig heeft Soms voelt het als

Waarom rouw ruimte nodig heeft

Soms voelt het alsof we alles moeten begrijpen voordat we iets mogen voelen.
Alsof emoties eerst netjes ingekaderd, benoemd en verklaard moeten worden,
voor ze er écht mogen zijn.

Maar rouw laat zich niet begrijpen.
Ze vraagt om iets anders.
Om een plek.
Een ruimte die veilig genoeg is om alles wat opgesloten zat, vrij te laten stromen.
Niet om het op te lossen, maar om het te laten bestaan.

Ritueel is zo’n ruimte.

Niet als trucje of vaste volgorde, maar als bedding.
Een veld waarin de psyche durft te zakken.
Waarin dat wat lang verstopt was, verdriet, boosheid, ontkenning, hoop,
zich langzaam laat zien.

En het bijzondere is:
die ruimte werkt niet ondanks de chaos,
maar juist dankzij de omhulling.

"Een veilige plek die binnen het rituele veld ontstaat,
is in staat om intense emoties te omvatten
die samenhangen met deze aspecten van het zelf.” - Francis Weller

Dat is precies waarom het werkt.
En ook waarom het zo eng is.

Want wie een ritueel ingaat,
stapt uit het geordende dagelijks leven.
En ja, dat kan voelen alsof alles even op zijn kop staat.
Want dat doet het ook.

Maar soms moet iets wankelen,
voordat het écht mag landen.

Rouw vraagt niet om begrip.
Ze vraagt om bedding.

Een ruimte waarin ons lichaam mag spreken.
Waar ons systeem niet hoeft uit te leggen.
Waar de psyche mag bewegen zoals zij wil.

Ik werk met vrouwen die iets verloren hebben,
soms letterlijk, soms symbolisch.
En elke keer opnieuw zie ik:
het moment dat er een rituele ruimte ontstaat,
breekt er iets open dat geen woorden nodig heeft.

Soms is het een zucht.
Soms een traan.
Soms een oud beeld dat ineens helder wordt.
En soms alleen maar stilte.
Maar altijd, altijd, is het een vorm van thuiskomen.

✨

Waar leven begint Soms begint een familieverhaal

Waar leven begint

Soms begint een familieverhaal niet met geboorte,
maar met een dood.
Met dat ene moment waarop de adem stokte,
en niemand meer wist hoe verder te leven.

Generaties later merken we het nog:
een stilte die te zwaar is,
woorden die niet gesproken mogen worden,
levens die klein blijven om trouw te blijven aan wat ooit stopte.

Systemisch werk leert ons kijken:
zien wat gestorven is,
buigen voor wat niet te repareren is,
en dan weer opstaan,
met zachte ogen, in het leven van nu.

Leven is één grote gebreide trui,
een weefsel van verhalen, mensen, momenten.
Soms zit er een steek wat losser,
maar zelfs die hoort bij het geheel.

Als we durven erkennen wat niet mocht leven,
komt het leven zelf terug in beweging.
Zacht. Echt. Ademend.

We nemen het leven opnieuw aan.
Met zachte ogen.
Met heel ons hart.

#systemischwerk #rouw #verandering #overgang #familielijn #tussenruimte #leven #verbondenheid

Het was een regenachtige herfstochtend in het Ster

Het was een regenachtige herfstochtend in het Sterrenbosch.
Bladeren als verhalen, overal kleur, overal eindigheid.
Ik liep met een vriendin.
Eén van de weinigen die durft te blijven
wanneer verdriet niet meer te troosten is,
alleen te dragen.

De pijn zat diep in mijn lijf.
Er kwam geen zin meer uit mijn hoofd.
Alleen tranen.
En toen een schreeuw.
Een oerschreeuw die alles losmaakte wat vastzat
de controle, het begrijpen, het weten hoe het ‘hoort’.

Ik ben al maanden in rouw.
Mijn omgeving vindt het wel genoeg nu.
Alsof er een klok op staat:
zoveel maanden verdriet,
en dan weer gezellig doen.
Maar er is geen klok op rouw.
Er is alleen adem. Stilte.
Soms een schreeuw.
Soms een moment van zachte aanwezigheid.

Het is een existentiële eenzaamheid,
de stilte na het verlies,
wanneer niemand meer vraagt hoe het is.
Alsof het alweer voorbij zou moeten zijn.

Zondag.
Ik zit op de bank.
Mijn lichaam rustiger, zachter.
Een berichtje van haar:
dat ze me zag,
dat ze me hoorde.
En ik besef:
dat is wat overblijft.
De vriendschappen die niet weglopen
wanneer de grond schraal is,
wanneer het leven geen verhaal meer heeft.

Daar, in die eenvoud
herstelt iets in mij.

. Celebrating ✨️ almost fifty years of friends

.
Celebrating ✨️
almost fifty years of friendship
in ibiza!✨️🙏

insta

© 2023 Pigs and Dragons
Algemene Voorwaarden
Privacy Statement